تخریب سرزمین یا بیابان زایی در مناطق خشک و نیمه خشک تا نیمه مرطوب مقوله ایست که توجه متفکران جهان را به خود جلب کرده و کنترل و کاهش عوامل بیابان زایی در سرلوحه کار ارگان های بین المللی قرار گرفته است.استفاده غیر اصولی از منابع طبیعی و اراضی کشاورزی در این مناطق به دلیل افزایش جمعیت و نیازهای بشری موجب کاهش توان تولید این مناطق شده و در روند تخریب و گسترش اراضی بی حاصل رو به افزایش است.شدت بیابان زایی و عواقب ناگوار آن در دو دهه اخیر به خصوص در افریقا و آسیا سبب گردیده تا وجدان جهانی بیدار گشته و در صدد یافتن راه چاره برآیند.در اواخر دهه 1960 و اوایل 1970 در آفریقا موضوع بیان زایی به عنوان یک معضل جهانی تایید و در کنفرانس سران ریو در سال 1992 مطرح گردید و بعد از تلاش های مستمر در سال 1994 معاهده مبارزه با بیابان زایی ملل متحد تدوین شد.در 15 اکتبر 1994 این معاهده به امضاء رسید که ایران سومین کشور امضاء کننده آن بود.با تلاش های مستمر این کنوانسیون در تاریخ 9/10/75 این معاهده از تصویب مجلس شورای اسلامی گذشت و ایران به صورت یکی از اعضای متعاهد آن درآمد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: